Yokluğun

Yokluğun yüreğimin karanlığına itilmiş şehri
Gözyaşın, yalnızlığımın bulanık nehri

Ateşten çığlıklar yükseliyor gökyüzüne
Gözyaşında bestelenmiş hıçkırıklar süzülüyor yüreğine

Yanardağları sıcak ellerin sanıyor üşüyen ellerim
Bir damla gözyaşına kanıyor kuruyan çöllerim

Hasretinin zehiri sürülüyor yavan ekmeğime
Bulutlardan acılar süzülüyor kanayan yüreğime


Yorgun dönüyor sana yolladığım elçiler
Soluyor günden güne dilimdeki sana dair tüm heceler

Yokluğun, sanki ölümün soğuk nefesi
Gözyaşın, isyanımın acıya tutsak edilmiş son adresi

Yalnızlıktan türemiş cümlelerle anıyorum adını
Her yudumda başka tadıyorum ayrılığın acısını

Her rüzgarla yüzüme savrulan kimsesizliğim
Her nefeste yeniden yıkıldığım sensizliğim


Nice ağıtlar yakıyorum her bir soluğumda
Gözyaşımla zincirleri eritiyorum yalnızlık koğuşunda

Uçurumların gölgesinde tutunacak bir dal ararım kendime
Ölmeden taze dallardan bir sal yaparım yüreğime

Yokluğuna yenilmiş asker gibi sevdamla göm beni
Gözyaşında ıslanmış hançer gibi sil beni